حدوداً هفتاد و پنج سال پیش، وقتی که کنار یک دهنه مغازه خیابان قدیمی ری، فلاسک‌های عقاب نشان را، پشت‌سرهم، صف کردند. به فکر کمتر کسی می‌رسید، دوره دسرهای سرد و یخی ایرانی، رو به انقراض گذاشته است؛ فلاسک‌هایی که چند برابر بزرگ‌تر از فلاکس‌های لوس و ظریف و کم وزن امروزی بود و چند برابر سنگین‌تر از آن‌ها و جادارتر، به‌طوری‌که سه چهار کیلو خرده یخ، در آنها جا می‌گرفت و یخ ها از این غروب تا آن غروب، حالت اولیه‌شان را حفظ می‌کردند و ذوب نمی‌شدند.