اگرچه کشاورز ایرانی دیر زمانی است که وارد دوره تا‌ریخی آنتروپوسن (تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت‌های انسانی) شده و کشاورزی به‌عنوان عمده‌ترین محرک تغییر؛ از طریق فشارهای انسانی به محیط‌زیست، اکوسیستم‌ها و محدودیت منابع پایه را به سطوح بالاتر از اکوسیستم رسانده است، اما به‌نظر می‌‎رسد‌ چهار سال پیش‌رو‌ به‌دلیل پدیده «درهم آمیختگی» و انباشت بحران‌های آبی-خاکی، خشکسالی، رشد استهلاک، فقدان سرمایه‌گذاری مکفی، تغییرات اقلیمی، ورشکستگی آبی و بحران دشت‌ها سال‌های بسیار مهمی در تا‌ریخ کشاورزی ایران و اکوسیستم امنیت غذایی کشور خواهد بود و این در حالی است که برنامه‌های در دسترس از لحاظ ساختا‌ر و محتویات، تفاوت چندانی با سال‌های گذشته نداشته و به‌نظر نمی‌رسد که ادامه این رویکردها و سیاست‌های متعارف بتواند به تدوین برنامه متفاوت و کارآمدتری برای تحول شرایط امروزین بخش کشاورزی کشور منتهی شود.