آنتی وار:
ده سال محاصره با غزه چه کرده است؟
از سال 2006 و اعمال محاصره غزه، مردم این شهر با کمبود مواد غذایی، آب آشامیدنی، مراقبت های پزشکی مناسب و اساسی ترین نیازهای انسانی مواجه بوده اند و در عین حال گذرگاه ها برای ورود و خروج آنها بسته است.
از سال 2006 و اعمال محاصره غزه، مردم این شهر با کمبود مواد غذایی، آب آشامیدنی، مراقبت های پزشکی مناسب و اساسی ترین نیازهای انسانی مواجه بوده اند و در عین حال گذرگاه ها برای ورود و خروج آنها بسته است.
تبعات سه جنگ متوالی (2008، 2012 و 2014) بر غزه به حدی شدید بوده که تقریبا تمامی زیرساخت های آن را تخریب کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، پایگاه اینترنتی «آنتی وار» در گزارشی نوشت: هر زمان که کودکان «مریم الجمال» در شب صدای رعد و برق را می شنوند، جای خود را خیس می کنند. واکنش آنها تقریبا غریزی است و تعداد زیادی از کودکان – با توجه به حملات صهیونیست ها - در سراسر نوار غزه چنین واکنشی دارند.
سه فرزند مریم - جمال، لینا و سارا - همگی چند سال پس از آنکه محاصره غزه برای اولین بار در سال 2006 اعمال شد، به دنیا آمده اند و همگی آنها دستکم یک جنگ رژیم صهیونیستی را تجربه کرده اند.
این مادر 33 ساله از اردوگاه پناهندگان «نسیرات» می گوید: «بچه ها من با قطعی برق که در بیشتر زمان ها رخ می دهد، احساس ترس می کنند.» او که مدرک کارشناسی در رشته ارتباطات دارد و در حال حاضر در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل می کند، می افزاید: «آنها هنوز در ترس حمله سال 2014 به سر می برند. خانواده ام هنوز جنگ را فراموش نکرده اند و زندگی برای ما بسیار سخت است.»
در واقع پس از سال ها تلاش، مریم هنوز کاری برای خود نیافته است. به گزارش بانک جهانی، نرخ بیکاری در غزه بالاترین رقم در جهان است.
محاصره غزه از ژانویه 2006 – زمانی که جنبش حماس در انتخابات پارلمانی به پیروزی دست یافت - آغاز و طی مراحلی اعمال شد. پول اهدا کنندگان بلافاصله جلب می شد، به طوری که دولت جدید نمی توانست حقوق کارمندان خود را پرداخت کند. بسیاری پیش بینی می کردند که دولت جدید به زودی سقوط خواهد کرد و رقیب حماس یعنی فتح، به سرعت قدرت را به دست خواهد گرفت.
با این حال امید اسرائیل، که توسط آمریکا تقویت شد و توسط «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان و بسیاری در حزبش به اشتراک گذاشته شد، هرگز به ثمر نرسید. در راستای همین هدف رژیم صهیونیستی بمباران پراکنده غزه را آغاز کرد و یک عملیات گسترده را برای بازداشت بسیاری از نمایندگان منتخب مجلس آغاز کرد که با اختلافات فتح و حماس دنبال شد تا اینکه در نهایت به جنگ های خیابانی در تابستان 2007 منجر شد.
پس از آن بود که محاصره کامل شد و اکنون به مدت 10 سال است که ادامه دارد. در طول این زمان، فتح کنترل خود را بر تشکیلات خودگردان در کرانه باختری از سر گرفت، آشتی میان فتح و حماس تا حد زیادی شکست خورد، مرز رفح اکثرا بسته است و رژیم صهیونیستی سه جنگ عمده را بر فلسطین تحمیل کرده که هزاران کشته بر جا گذاشته است.
تبعات سه جنگ متوالی (2008، 2012 و 2014) بر غزه به حدی شدید بوده که تقریبا تمامی زیرساخت های آن را تخریب کرده است. برای مثال، قطع برق به بخشی از زندگی روزمره در غزه تبدیل شده است. اگر همه چیز بر اساس برنامه ریزی صورت گیرد، فلسطینی ها تنها 8 تا 10 ساعت در روز برق دارند و بقیه روز از تاریکی رنج می برند. سازمان ملل متحد پیش بینی کرده است که تا سال 2020 غزه غیرقابل سکونت خواهد شد.
هنگامی که محاصره غزه تحمیل شد، «احمد غزال» تنها 13 سال داشت. او در حال حاضر 23 ساله است و در یک کتابخانه محلی در شهر غزه کار می کند. او می گوید: «زندگی در اینجا خوشایند نیست. در ده سال گذشته خانواده من با کمبود مواد غذایی، آب آشامیدنی، مراقبت های پزشکی مناسب و اساسی ترین نیازهای انسانی مواجه بودند. اما مرا بیش از همه چیز رنج می دهد این است که آزادانه نمی توانیم تردد کنیم. گذرگاه های مرزی ما توسط مصر و رژیم صهیونیستی بسته شده است. من احساس می کنم در تله ای گرفتار شده ام.»
«ماهر اعظم» 21 ساله نیز همین احساس را دارد. او در «مرکز بین المللی هوشمند برای زبان ها و توسعه» زبان انگلیسی تدریس می کند و آرزو دارد تا یک نویسنده شود. با این حال، او زندگی در غزه را «مرگ تدریجی» می بیند.
او می گوید: «قطعا شمار شهدا در نوار غزه در طول 10 سال گذشته به بیش از چهار هزار نفر رسیده اما آنها به یک باره کشته شده و خلاص شدند اما افرادی که هنوز در غزه زنده هستند، یک دهه است که هر روز مرگ را جلوی چشمان خود می بینند. اما ما باید خوشبین و امیدوار باقی بمانیم. ما آموخته ایم که برای زنده ماندن – به رغم جنایات کنونی رژیم صهیونیستی و سکوت جامعه بین المللی - خودمان را نشان دهیم و تسلیم نشویم.
«هبا ظاهر» 21 ساله فارغ التحصیل از دانشگاه اسلامی نیز به اعجاز «امید» در غزه اعتقاد دارد. او می گوید: «ما تمام این سال ها را با امید زندگی کرده ایم و قطعا نیز نمی توانیم اکنون آن را از دسن بدهیم. ده سال رنج و سختی کشیدن به ما آموخته است که قوی تر باشیم و برای پایان دادن به حصر بجنگیم.»
به گفته هبا، «اما شکست محاصره کار آسانی نیست و تمامی جنبه های زندگی مان را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از دانشجویان فرصت تحصیل در خارج از کشور را از دست داده اند. بسیاری از بیماران در انتظار باز شدن گذرگاه ها و دریافت خدمات درمانی مناسب، جان خود را از دست داده اند و زندگی در حال حاضر در اینجا پرهزینه تر از همیشه شده است.»
در حال حاضر در نتیجه از دست رفتن فرصت های اقتصادی و تاثیر آن بر درآمد خانوارها و ناتوانی انها در فرستادن فرزندانشان به دانشگاه ها و در نتیجه ناتوانی در حفظ استانداردهای زندگی، قشر متوسط در غزه رو به افول می رود.
«غاده ابو مصابه» 20 ساله نیز می گوید: «من فکر می کنم که ما به نقطه ای رسیده ایم که محاصره به بخشی از زندگی روزمره و معمول ما تبدیل شده است. صادقانه بگویم من نمی توانم تصور کنم که زندگی بدون حصر چگونه است.»
«هانا صلاح» 25 ساله، نویسنده و مددکار اجتماعی می گوید: «من احساس می کنم که ما در یک قفس زندگی می کنیم و نمی دانیم خارج از این قفس چه می گذرد.»
برخی از کسانی که توانسته اند برای ادامه تحصیل از غزه خارج شوند، زمانی که برای دیدار با خانواده شان باز گشته اند، دوباره گرفتار شده اند. «رفعت علاریر»، نویسنده و مدرس دانشگاه که برای اخذ مدرک دکترا به مالزی سفر کرده بود، از سال 2014 در غزه گرفتار شده است. او در سال 2014 برای دیدار با خانواده خود را به عنوان توهین آمیز خانه خود به غزه بازگشت و اکنون پس از یک سال و نیم نتوانسته با توجه به بسته بودن گذرگاه رفح، به دانشگاه خود بازگردد.
«ولاء الغوسین» دانشجوی 23 ساله در دانشگاه «الازهر» نتیجه می گیرد که اگر چه بیشتر مردم در حال حاضر به وجود یک محاصره ظالمانه در غزه اذعان دارند، اما زندگی مردم غزه تغییری نکرده است. وی می گوید: «ما به چیزی ورای اعتراضات نیاز داریم. باید بر رزیم صهیونیستی فشار واقعی وارد شود تا به این محاصره پایان دهد. صدها تن از بیماران در حال مرگ هستند، دانشجویان فرصت های خود برای ادامه تحصیل را از دست می دهند و کل مردم غزه گرفتار شده اند.»
تبعات سه جنگ متوالی (2008، 2012 و 2014) بر غزه به حدی شدید بوده که تقریبا تمامی زیرساخت های آن را تخریب کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، پایگاه اینترنتی «آنتی وار» در گزارشی نوشت: هر زمان که کودکان «مریم الجمال» در شب صدای رعد و برق را می شنوند، جای خود را خیس می کنند. واکنش آنها تقریبا غریزی است و تعداد زیادی از کودکان – با توجه به حملات صهیونیست ها - در سراسر نوار غزه چنین واکنشی دارند.
سه فرزند مریم - جمال، لینا و سارا - همگی چند سال پس از آنکه محاصره غزه برای اولین بار در سال 2006 اعمال شد، به دنیا آمده اند و همگی آنها دستکم یک جنگ رژیم صهیونیستی را تجربه کرده اند.
این مادر 33 ساله از اردوگاه پناهندگان «نسیرات» می گوید: «بچه ها من با قطعی برق که در بیشتر زمان ها رخ می دهد، احساس ترس می کنند.» او که مدرک کارشناسی در رشته ارتباطات دارد و در حال حاضر در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل می کند، می افزاید: «آنها هنوز در ترس حمله سال 2014 به سر می برند. خانواده ام هنوز جنگ را فراموش نکرده اند و زندگی برای ما بسیار سخت است.»
در واقع پس از سال ها تلاش، مریم هنوز کاری برای خود نیافته است. به گزارش بانک جهانی، نرخ بیکاری در غزه بالاترین رقم در جهان است.
محاصره غزه از ژانویه 2006 – زمانی که جنبش حماس در انتخابات پارلمانی به پیروزی دست یافت - آغاز و طی مراحلی اعمال شد. پول اهدا کنندگان بلافاصله جلب می شد، به طوری که دولت جدید نمی توانست حقوق کارمندان خود را پرداخت کند. بسیاری پیش بینی می کردند که دولت جدید به زودی سقوط خواهد کرد و رقیب حماس یعنی فتح، به سرعت قدرت را به دست خواهد گرفت.
با این حال امید اسرائیل، که توسط آمریکا تقویت شد و توسط «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان و بسیاری در حزبش به اشتراک گذاشته شد، هرگز به ثمر نرسید. در راستای همین هدف رژیم صهیونیستی بمباران پراکنده غزه را آغاز کرد و یک عملیات گسترده را برای بازداشت بسیاری از نمایندگان منتخب مجلس آغاز کرد که با اختلافات فتح و حماس دنبال شد تا اینکه در نهایت به جنگ های خیابانی در تابستان 2007 منجر شد.
پس از آن بود که محاصره کامل شد و اکنون به مدت 10 سال است که ادامه دارد. در طول این زمان، فتح کنترل خود را بر تشکیلات خودگردان در کرانه باختری از سر گرفت، آشتی میان فتح و حماس تا حد زیادی شکست خورد، مرز رفح اکثرا بسته است و رژیم صهیونیستی سه جنگ عمده را بر فلسطین تحمیل کرده که هزاران کشته بر جا گذاشته است.
تبعات سه جنگ متوالی (2008، 2012 و 2014) بر غزه به حدی شدید بوده که تقریبا تمامی زیرساخت های آن را تخریب کرده است. برای مثال، قطع برق به بخشی از زندگی روزمره در غزه تبدیل شده است. اگر همه چیز بر اساس برنامه ریزی صورت گیرد، فلسطینی ها تنها 8 تا 10 ساعت در روز برق دارند و بقیه روز از تاریکی رنج می برند. سازمان ملل متحد پیش بینی کرده است که تا سال 2020 غزه غیرقابل سکونت خواهد شد.
هنگامی که محاصره غزه تحمیل شد، «احمد غزال» تنها 13 سال داشت. او در حال حاضر 23 ساله است و در یک کتابخانه محلی در شهر غزه کار می کند. او می گوید: «زندگی در اینجا خوشایند نیست. در ده سال گذشته خانواده من با کمبود مواد غذایی، آب آشامیدنی، مراقبت های پزشکی مناسب و اساسی ترین نیازهای انسانی مواجه بودند. اما مرا بیش از همه چیز رنج می دهد این است که آزادانه نمی توانیم تردد کنیم. گذرگاه های مرزی ما توسط مصر و رژیم صهیونیستی بسته شده است. من احساس می کنم در تله ای گرفتار شده ام.»
«ماهر اعظم» 21 ساله نیز همین احساس را دارد. او در «مرکز بین المللی هوشمند برای زبان ها و توسعه» زبان انگلیسی تدریس می کند و آرزو دارد تا یک نویسنده شود. با این حال، او زندگی در غزه را «مرگ تدریجی» می بیند.
او می گوید: «قطعا شمار شهدا در نوار غزه در طول 10 سال گذشته به بیش از چهار هزار نفر رسیده اما آنها به یک باره کشته شده و خلاص شدند اما افرادی که هنوز در غزه زنده هستند، یک دهه است که هر روز مرگ را جلوی چشمان خود می بینند. اما ما باید خوشبین و امیدوار باقی بمانیم. ما آموخته ایم که برای زنده ماندن – به رغم جنایات کنونی رژیم صهیونیستی و سکوت جامعه بین المللی - خودمان را نشان دهیم و تسلیم نشویم.
«هبا ظاهر» 21 ساله فارغ التحصیل از دانشگاه اسلامی نیز به اعجاز «امید» در غزه اعتقاد دارد. او می گوید: «ما تمام این سال ها را با امید زندگی کرده ایم و قطعا نیز نمی توانیم اکنون آن را از دسن بدهیم. ده سال رنج و سختی کشیدن به ما آموخته است که قوی تر باشیم و برای پایان دادن به حصر بجنگیم.»
به گفته هبا، «اما شکست محاصره کار آسانی نیست و تمامی جنبه های زندگی مان را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از دانشجویان فرصت تحصیل در خارج از کشور را از دست داده اند. بسیاری از بیماران در انتظار باز شدن گذرگاه ها و دریافت خدمات درمانی مناسب، جان خود را از دست داده اند و زندگی در حال حاضر در اینجا پرهزینه تر از همیشه شده است.»
در حال حاضر در نتیجه از دست رفتن فرصت های اقتصادی و تاثیر آن بر درآمد خانوارها و ناتوانی انها در فرستادن فرزندانشان به دانشگاه ها و در نتیجه ناتوانی در حفظ استانداردهای زندگی، قشر متوسط در غزه رو به افول می رود.
«غاده ابو مصابه» 20 ساله نیز می گوید: «من فکر می کنم که ما به نقطه ای رسیده ایم که محاصره به بخشی از زندگی روزمره و معمول ما تبدیل شده است. صادقانه بگویم من نمی توانم تصور کنم که زندگی بدون حصر چگونه است.»
«هانا صلاح» 25 ساله، نویسنده و مددکار اجتماعی می گوید: «من احساس می کنم که ما در یک قفس زندگی می کنیم و نمی دانیم خارج از این قفس چه می گذرد.»
برخی از کسانی که توانسته اند برای ادامه تحصیل از غزه خارج شوند، زمانی که برای دیدار با خانواده شان باز گشته اند، دوباره گرفتار شده اند. «رفعت علاریر»، نویسنده و مدرس دانشگاه که برای اخذ مدرک دکترا به مالزی سفر کرده بود، از سال 2014 در غزه گرفتار شده است. او در سال 2014 برای دیدار با خانواده خود را به عنوان توهین آمیز خانه خود به غزه بازگشت و اکنون پس از یک سال و نیم نتوانسته با توجه به بسته بودن گذرگاه رفح، به دانشگاه خود بازگردد.
«ولاء الغوسین» دانشجوی 23 ساله در دانشگاه «الازهر» نتیجه می گیرد که اگر چه بیشتر مردم در حال حاضر به وجود یک محاصره ظالمانه در غزه اذعان دارند، اما زندگی مردم غزه تغییری نکرده است. وی می گوید: «ما به چیزی ورای اعتراضات نیاز داریم. باید بر رزیم صهیونیستی فشار واقعی وارد شود تا به این محاصره پایان دهد. صدها تن از بیماران در حال مرگ هستند، دانشجویان فرصت های خود برای ادامه تحصیل را از دست می دهند و کل مردم غزه گرفتار شده اند.»
