در عمل بسیار اتفاق می‌افتد که کالایی در مکانی بلااستفاده باقی مانده است و توجهی به‌وجود آن نمی‌شود، اما در انبار دیگری، متقاضیان زیادی دارد. این موضوع دلایل متعددی می‌تواند داشته باشد اما از نگاه زنجیره تامین مرتبط با مدیریت داده‌های اصلی آن کالا در ردیابی، نام‌گذاری و ثبت داده‌های سازگار و قابل‌حمل است. چیزی که من آن‌را کیفیت داده (data quality) می‌نامم. هنگامی که شرایط اضطرار و فوریت در ارسال کالا وجود دارد اطلاعات و داده باید با صحت و سرعت بین اعضای زنجیره تامین به اشتراک گذاشته شود. در چنین مواردی، شفافیت بلادرنگ برای گواهی و شهادت چشم‌ها (نه فقط گزارش‌های مدیریتی) الزام و یک مطالبه محسوب می‌شود. حال سیاستگذاران صنعتی چگونه می‌توانند تصمیمات سنجیده بگیرند وقتی شرایط غیرعادی مانند مطالبه برای کالاهای اساسی در شبکه توزیع توسط مردم یا صنایع پایین‌دستی بالا باشد؟