در دهه‌های گذشته، به‎خصوص در ایرانِ دوران کودکی بسیاری از ما، مواد غذایی و تنقلات خاص نه به شکلی عادی بلکه به‌ندرت در دسترس بودند. خرید شکلات، خوردن بستنی یا تجربه خوراکی‌های خاص نظیر پفک یا بیسکویت کرمدار، گاهی به مناسبت‌های خاص محدود می‌شد. حتی ساده‌ترین خوراکی‌ها، مثل فالوده، به دلیل مشکلات اقتصادی، پرجمعیت بودن خانواده‌ها و محدودیت دسترسی، تجربه‌ای منحصر‌به‌فرد و شوق‌برانگیز داشتند. این «کمیابی» به طور مستقیم در جذابیت و شیرینی خاطرات نقش داشت.