واقعیت این است که منابع مهم آبی کشور طی سال‌های سال بی‌رویه و به دلیل نبود فرهنگ و الگوی مصرف درست و از همه بدتر پدیده تلخی به نام مصرف‌گرایی از بین رفته و جایگزینی برای آن پیدا نشد و حالا آن دست فرمان اشتباه، کشور را به ته جاده‌ای رسانده که راه برگشتی برای آن وجود ندارد. سال‌هاست از وزیر گرفته تا کارشناس و پژوهشگر از بحرانی به نام بحران آب در کشور صحبت می‌کنند؛ بحرانی جدی که به تعبیری از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است، اما شاید این پرسش مطرح شود که چرا با گذشت سال‌های متمادی این بحران حل نشده است. کارشناسان بر این باورند که مسوولیت‌پذیری اجتماعی که هم در فرهنگ و هم در قانون اساسی وجود دارد، افراد را در قبال حفاظت از محیط‌زیست مسوول کرده و به تعبیر دیگر مسوولیت‌پذیری اجتماعی به معنای تعادل بین اکوسیستم و اقتصاد است، اما اگر موازنه به نفع فعالیت‌های انسانی و اقتصادی باشد، باعدم مسوولیت‌پذیری اجتماعی مواجه خواهیم بود. اما مردم این بحران را از زاویه دیگری می‌بینند؛ با توجه به انتشار اخبار مبنی بر اینکه بحران آب در کشور به دلیل مصرف بد در بخش کشاورزی است و بخش خانگی کمترین میزان مصرف را دارد، این موضوع در ذهن مردم متبلور می‌شود که خب بحران جای دیگری است و رفع آن بحران هم با دولت است نه آن‌ها.