بحران آب در ایران دیگر نه صرفا نتیجه خشکسالی یا تغییر اقلیم است و نه تنها محصول مصرف بی‌رویه کشاورزی یا ضعف نظارت. این بحران، پیش از هر چیز، نشانگر فروپاشی یک روایت مشترک ملی درباره چیستی آب، شیوه مالکیت آن، نقش دولت و جایگاه مردم است. فقدان این روایت، ایران را در وضعیت «حکمرانی حداقلی» و «مصرف حداکثری» نگاه داشته است. بازسازی این روایت نیازمند تلفیق تجربه‌های تاریخی، عرف‌های محلی، اصول حقوقی مالکیت و سازوکارهای نوین بازار و فناوری است.